‘Ik ga nu naar mijn werk, maar zeg nog vaak dat ik naar school ga’

Toen ze in 2018 klaar was met de studie Bedrijfskunde, is Marjon van Balen Walter (23) aan de slag gegaan bij het lectoraat van Windesheim. Sinds februari 2020 ondersteunt ze het team en de studenten van Bedrijfskunde. Ze start dit jaar, naast haar werk, met een master.

‘Na mijn afstuderen bij het lectoraat, werd ik gevraagd te blijven. Ik wilde eigenlijk een master doen, maar twijfelde nog. Het lectoraat kwam dus als geroepen. Ik heb er meegewerkt aan interessante projecten waarmee we bedrijven hebben geholpen en onderzoek en onderwijs hebben verbonden.

Ik hielp toen regelmatig mee tijdens open dagen en andere evenementen. De opleidingscoördinator van Bedrijfskunde vertelde mij daar dat ze vervanging zochten voor een docent. Zij gaf aan dat ze mij daar voor in gedachten had. Zonder masterdiploma mag ik geen lesgeven, maar ik kon wel het team ondersteunen. Een enorme kans die ik met beide handen heb aangegrepen.

De eerste- en tweedejaars studenten kunnen bij mij terecht voor vragen. en ik coach ze tijdens projecten. Ik vind het ontzettend leuk om zulke trajecten met de studenten te doorlopen. Ik kan me nog goed in hen verplaatsen en hun gedrevenheid geeft energie.  

De overstap van student naar medewerker ging heel soepel. Als afstudeerder voelde ik me al een volwaardig lid van het team. Toen ik medewerker werd, veranderde daar weinig aan, behalve dat ik nog vaak zei dat ik naar school ging, terwijl ik eigenlijk naar mijn werk ging. Alleen medewerkers die wat verder van mij afstaan vroegen nog weleens hoe de tentamenweek was gegaan. Daar kon ik wel om lachen. Wanneer ik de docentenkamer opende met mijn sleutel, kreeg ik soms gekke blikken van studenten. Dan voelde het net alsof ik aan het inbreken was. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedacht als ik daar op de gang had gezeten!

Ik vind het grappig om beide kanten van het onderwijs te ervaren. Ik heb mijn oud-docenten op een andere manier leren kennen. Waar ik vroeger boos was omdat die ene docent mij een, in mijn ogen, te laag cijfer had gegeven, drinken we nu samen koffie en zit ik met hen te sparren over het onderwijs. Ondertussen loop ik hier al zes jaar rond. Windesheim voelt zo langzamerhand als mijn tweede thuis!’